Concurrentie deert Opa de Vries niet
vr 30-12-2016 📸 Nico Altenburg
Daar waar de belangstelling vorig jaar zo groot was, dat de eminence grise van de "All Blacks" en enige beschermheer er als een ware Richard Krajicek twee wild cards tegenaan gooide en de organisatie zelfs overwoog om voor deze editie van het Opa de Vries Zaalvoetbal Toernooi voorrondes in te stellen, liepen de inschrijvingen deze keer toch iets minder voortvarend. Ondanks een waar bombardement op internet, de dinerbonnen van Cappadocia en een berichtje van Opa op deze website (klik hier), was er in de laatste week van "the most wonderful time of the year" en om helemaal precies te zijn, drie dagen voor de kick off nog altijd een plekje vrij op de deelnemerslijst.
Die deelnemerslijst bevatte overigens ook dit jaar weer een aantal topteams met topnamen. Wat te denken van "De Vochtige Sponzen", "FC Pizza", "Oh nee, veld 2" en "Ernst Bobby en de rest" om er een paar in de spotlight te zetten. Teams onder leiding van illustere aanvoerders, zoals Antonino Serra, de man van de krokante bodem, zoals Rick van der Zee, die in 2002 nog net te jong was om de door Guus Hiddink begeleide selectie van Zuid Korea te halen, of zoals Nellie Deinum, die eerder dit jaar als een echte Louise van Gaal de Deetjes van de "All Blacks" naar de titel "Herbstmeister" leidde.
Die teams en hun captains begonnen samen met een stuk of zes, zeven "partners in crime" in de namiddag aan het enige echte Opa de Vries Zaalvoetbal Toernooi. Toen was de scribent van dit artikel echter nog onderweg naar de ooit door Dick Berg voor zijn dochters verbouwde hal aan de Van Giffenstraat. Onderweg vanaf het Schuttersveld, want daar begon eerder op de dag het onderlinge zaaltoernooi van Waterpoort Boys. De afterparty van dat toernooi, waarbij een kleine honderd deelnemers de overdekte vloer onveilig maakten, was nog lang niet afgelopen, toen ik het adres van de Sneker Sporthal in de Tom Tom op het stuur van mijn Gazelle intikte. Hoewel ik in de Sneker een enkeling zag, die eerder op de dag aan laatstgenoemd toernooi meedeed, ligt daarin misschien wel de reden, waarom de belangstelling voor het Opa de Vries Zaalvoetbal Toernooi uiteindelijk toch een tikkeltje minder groot was dan in eerdere jaren. Aan de andere kant moet één team minder ook niet als een trauma worden ervaren. Dat neemt niet weg, dat het misschien geen kwaad kan om volgend jaar de agenda's van beide clubs even naast elkaar te leggen, zodat beide evenementen elkaar niet overlappen en niet beconcurreren. Elkaar beconcurreren, dat deden de teams met al die prachtnamen in de Sneker overigens ook. Hoewel ik mijn Gazelle parkeerde op een tijdstip, dat de eerste serie wedstrijden al van een uitslag was voorzien en de soepelheid van de spieren hier en daar toch al om een behandeling van de magische Ferry Loolofs vroeg, ging het er bij sommige potjes fanatiek aan toe en was er ook hier voor de al lang en breed gecremeerde olympische gedachte, waarbij "deelnimme belangrieker is dan winne", geen vooraanstaande rol weggelegd. De hoofdprijs werkte blijkbaar toch een beetje als een rode lap op de stier, al schijnt dat laatste een regelrechte fabel te zijn, omdat "El Toro" volgens bioloog Freek Vonk "kleurenblien" is.
Over "blien" gesproken. Zelfs een "bliene" kon zien, dat het niveau van de teams naarmate de avond vorderde, in een aantal gevallen steeds dichter naar elkaar toe groeide. Dat laatste gold echter niet voor een team, dat in de eerste wedstrijden niet één keer wist te scoren en dat ondanks een puntgave hattrick van Eddie Stoelwinder in de vierde wedstrijd derhalve al in een vroeg stadium naar de munten kon fluiten. Aan de andere kant waren op dat moment nog een aantal teams in de race, die bij wijze van spreken "de Kat sien munten" konden ruiken. Dat gold op zeker voor De Witte Kat zelf, waar Michel Mok zich in de transferwindow behoorlijk had geroerd. Die "investering" betaalde zich uiteindelijk uit, want "the homeside" eiste op doelsaldo de pilspoule voor zich op en kon zich derhalve aan de eigen munten laven. De tweede plaats in deze poule was een prooi voor SC Transformers en het zeer geroutineerde Team Hos Hos van Lars Niemarkt c.s. werd behangen met brons. In de prestatiepoule ging het equivalent van de cup met de grote oren naar het team van Hans Neuenschwander oftewel VVI. De ploeg uit Idskenhuizen liet het al genoemde FC Pizza achter zich en die bleven op hun beurt RENADO voor, De trofee voor de beste keeper van het toernooi ging naar Koos van der Zwaag en die voor het mooiste doelpunt werd na rijp beraad toegekend aan Arjen "Breuer" Brinksma. De "Ballon d'Or" voor de beste speler ging in de pilspoule naar Bob van Bruggen en in de prestatiepoule mocht Sander Oost het kleinood in ontvangst nemen. Met het uitreiken van dat klatergoud bij De Witte Kat kwam een einde aan het officiële deel van opnieuw een prachtige zaalvoetbaldag, waarbij uiteindelijk bleek, dat ondanks een team minder de concurrentie Opa eigenlijk niet deert. En al helemaal niet, als men volgend jaar - en daar ligt een schone taak voor degenen die sinds de laatste algemene ledevergadering van Black Boys belast zijn met de externe contacten - de tip opvolgt en de agenda van Béé Béé even naast die van de Wéé Péé Béé legt. Pengel
Beste keeper van het toernooi: Koos van der Zwaag Mooiste doelpunt van het toernooi: Arjen Brinksma |
Er werd nog op straat gevoetbald of in de hokjes van de veemarkt. Poten was het ritueel, waarbij de besten altijd als eerste werden gekozen. De politie die zo maar jouw moeizaam bijeen gespaarde leren voetbal van Janssen Sport in beslag nam. en lek stak. Pupillen die toen nog welpen heetten en alleen op zomeravonden tegen elkaar voetbalden. Elftalfoto's van ESSO en Panini-plaatjes werden verzameld en bij de sigarenzaak van Auke Modderman op de Oosterdiek stond, of de wedstrijd van jouw elftal was afgelast. Velen zullen zich die tijd van weleer herinneren. In die tijd waren drie corners nog gewoon een PENGEL
|
SOCIAL
|