"Mikasa-syndroom"
|
Voetballers hadden na één training overigens meteen in de gaten dat je op gravel beter niet kon vallen en geen sliding moest uitvoeren. In dat geval lag jouw bil of ,jouw dij of lagen jouw handen c.q. knieën namelijk gegarandeerd open en was je vervolgens op zeker de nodige oud-Hollandse dukaten kwijt aan metaline of een ander niet plakkend gaasje, al bleef lopen en zitten ondanks die middelen sowieso een weekje 'n pijnlijke en ongemakkelijke aangelegenheid.
|
En dan had je nog de "Mikasa's". Ballen met een keiharde geplastificeerde laag, die onverwoestbaar en daardoor relatief goedkoop waren. Vrijwel alle clubs maakten gebruik van dit speelattribuut dat zo hard was dat de niet met eelt bedekte delen van je voet pijn deden en waarbij spelers welhaast technisch hoogbegaafd moesten zijn om 'm langs een rechte lijn naar een ploeggenoot te spelen of strak richting de kruising te schieten, al had dat laatste veelal ook te maken met het feit dat de vorm van deze knikkers na enig gebruik en zonder uitzondering niet in de buurt kwam van rond.
Een pass of een schot met gevoel kon je schudden en een dribbel was alleen voorbehouden aan de Tiki Touzani's van die tijd, omdat het ding werkelijk op iedere oneffenheid heftig reageerde en alle kanten opstuitte. Een bal inkoppen was nog erger en eigenlijk een soort van sadomasochisme. Na een kopbal zat je voorhoofd namelijk vol met steentjes die kleiner waren dan die bij ministeck, en voelde de bovenste helft van jouw aangezicht aan als schuurpapier met een grove korrel of als een ruwe tegel. En wanneer je 'm bij temperaturen vlak boven het vriespunt tegen je aan kreeg, was je huid vele malen roder dan bij een dagje zon zonder factor dertig, terwijl je dan bij een pass of een schot blij mocht zijn dat de verzameling botjes onderaan lijf en leden nog volledig kreukvrij was.
De ballen waren bij de jeugd overigens niet van invloed op de prestaties en leidden niet tot onderscheid en wel om de simpele reden dat zoals hiervoor al werd vermeld, "elkenien" die krengen gebruikte. Behalve tijdelijk fysiek ongemak ondervond geen enkel welpje of junioortje er dus voor- of nadeel van. Toch denk ik dat veel voetballers uit de era van het gravel - en ook de techneuten onder hen - niet met veel plezier aan het gebruik van die Japanse kogels terugdenken en sindsdien met een Mikasa-syndroom rondlopen.
Pengel.
Een pass of een schot met gevoel kon je schudden en een dribbel was alleen voorbehouden aan de Tiki Touzani's van die tijd, omdat het ding werkelijk op iedere oneffenheid heftig reageerde en alle kanten opstuitte. Een bal inkoppen was nog erger en eigenlijk een soort van sadomasochisme. Na een kopbal zat je voorhoofd namelijk vol met steentjes die kleiner waren dan die bij ministeck, en voelde de bovenste helft van jouw aangezicht aan als schuurpapier met een grove korrel of als een ruwe tegel. En wanneer je 'm bij temperaturen vlak boven het vriespunt tegen je aan kreeg, was je huid vele malen roder dan bij een dagje zon zonder factor dertig, terwijl je dan bij een pass of een schot blij mocht zijn dat de verzameling botjes onderaan lijf en leden nog volledig kreukvrij was.
De ballen waren bij de jeugd overigens niet van invloed op de prestaties en leidden niet tot onderscheid en wel om de simpele reden dat zoals hiervoor al werd vermeld, "elkenien" die krengen gebruikte. Behalve tijdelijk fysiek ongemak ondervond geen enkel welpje of junioortje er dus voor- of nadeel van. Toch denk ik dat veel voetballers uit de era van het gravel - en ook de techneuten onder hen - niet met veel plezier aan het gebruik van die Japanse kogels terugdenken en sindsdien met een Mikasa-syndroom rondlopen.
Pengel.
Er werd nog op straat gevoetbald of in de hokjes van de veemarkt. Poten was het ritueel, waarbij de besten altijd als eerste werden gekozen. De politie die zo maar jouw moeizaam bijeen gespaarde leren voetbal van Janssen Sport in beslag nam. en lek stak. Pupillen die toen nog welpen heetten en alleen op zomeravonden tegen elkaar voetbalden. Elftalfoto's van ESSO en Panini-plaatjes werden verzameld en bij de sigarenzaak van Auke Modderman op de Oosterdiek stond, of de wedstrijd van jouw elftal was afgelast. Velen zullen zich die tijd van weleer herinneren. In die tijd waren drie corners nog gewoon een PENGEL
|
SOCIAL
|