Nooit meer en toch elke keer weer ....
zo 28-12-2015 Degene die vorig jaar na een incidentje met het neefje van Pierluigi Collina plechtig verklaarde nooit meer mee te zullen doen, was zo’n beetje de eerste speler die vanmiddag de sporthal aan de Almastraat binnen wandelde voor het jaarlijkse zaalvoetbaltoernooi van Café Neighbours. Het toernooi waaraan teams met de meest fantastische en bizarre namen als Orlando Pirates en de Bastards deelnemen, is dan ook een must voor voetbalminnend Sneek en vooral een weerzien met oude bekenden.
Bekenden uit zowel het uitgaansleven als uit de Sneker voetbalwereld en omstreken. Een toernooi, waarbij zelfs principiële voetballers voor even hun principes opzij schuiven. Een toernooi met een wonderlijke mix van deelnemers. Zij die baas over de bal zijn of in ieder geval simuleren dat te zijn en zij, waarvan je verwacht dat ze ieder moment hun benen kunnen breken en met loeiende sirenes kunnen worden afgevoerd. Een toernooi van lenigen, van niet lenigen met een motoriek vermogen gelijk aan een Lada van voor de val van de muur, van vrouwen en van oude krijgers met drie strepen op de mouw, waarbij de oog-voet coördinatie inmiddels aan slijtage onderhevig is, en van scheidsrechters waarvan sommigen alleen de fluit in hun mond nog kunnen zien.
Onder het genot van een cappuccino .... Nou ja genot, voor twee eurotjes oftewel bijna vijf oude Hollandse dukaten krijg je in de Sneker sporthal iets, wat niet eens naar koffie smaakt en niet verder komt dan de status van bruin water. Een bakkie pleur dat in een koffietest van het Algemeen Dagblad geen hoger cijfer zou krijgen dan de oliebollen van de Hollandse Gebakkraam op het Boschplein. Ik ga verder .... Onder het genot dus van een bakkie bruin water aanschouw ik het winterse tafereel en de wonderlijke capriolen van de acteurs op de met meer dan drie strepen gemarkeerde “werkvloer”. Hier worden reputaties gevestigd, maar in dezelfde minuut ook weer afgebroken. Prachtige acties en dito doelpunten worden afgewisseld met acties als uit de beste slapstick. Acties die tot overbelasting van de lachspieren leiden. Acties die niets met het edele spel te maken hebben en die voor de rechtgeaarde voetballiefhebber niet alleen een crime, maar ook aanleiding zouden zijn om nooit weer te gaan kijken. Maar ..... net als die voetballer die verklaarde nooit meer mee te zullen doen, wandel ik ook volgend jaar weer als één van de eersten de sporthal binnen. Pengel |
Er werd nog op straat gevoetbald of in de hokjes van de veemarkt. Poten was het ritueel, waarbij de besten altijd als eerste werden gekozen. De politie die zo maar jouw moeizaam bijeen gespaarde leren voetbal van Janssen Sport in beslag nam. en lek stak. Pupillen die toen nog welpen heetten en alleen op zomeravonden tegen elkaar voetbalden. Elftalfoto's van ESSO en Panini-plaatjes werden verzameld en bij de sigarenzaak van Auke Modderman op de Oosterdiek stond, of de wedstrijd van jouw elftal was afgelast. Velen zullen zich die tijd van weleer herinneren. In die tijd waren drie corners nog gewoon een PENGEL
|
SOCIAL
|